indygo

Do napisania notki siadam po raz kolejny. Za każdym popijałam herbatę, pisałam jedno, dwa zdania po czym myśli "uciekały" gdzieś hen daleko, albo czas naglił bo znowu trzeba było biec do pracy bądź na uczelnie. 

 Tak bardzo chciałabym wrócić do beztroskiego dzieciństwa. Do czasów, gdy pierwsze ciepłe promienie słońca były najlepszym pretekstem do spędzania całych dni na podwórku. Oczami dziecka widziałam świat w najpiękniejszych kolorach (szczególnie gdy wspinałam się na drzewa i chciałam dotknąć palcami nieba), mimo podrapanych kolan i wielu zakazów od "dorosłych" pragnęłam być zawsze dzieckiem... Uwielbiałam wstawać rano, siadać przed telewizorem i po raz kolejny oglądać króla lwa jedząc płatki z mlekiem, przy czym potrafiłam ubrudzić wszystko dookoła. Dziś tęsknię za domem, rodzinną atmosferą, która zawsze tam panuje. Tęsknię za wspólnymi rodzinnymi posiłkami i wypadami nad wodę, za leniuchowaniem, za pobytami u dziadków i beztroskimi zabawami z moimi zwierzakami, za pieczeniem ciasteczek i rozrabianiem! Tak, zawsze wszystko robiłam na opak i byłam niezłym urwisem, wszystkie naczynia w domu lądowały na płytkach - oczywiście z wiadomym skutkiem, a nowe ciuchy po pierwszym dniu były brudne i gotowe na kolorowe porcje łatek. 

To zabawne, czas mija tak nie ubłagalnie szybko i wszystko co piękne przemija. W pewnym momencie czas zaczyna dosłownie pędzić i okazuje się, ze bycie dorosłym to nie przelewki. Płacenie rachunków, wczesne wstawanie, chodzenie do pracy, na uczelnie, codzienność pełna obowiązków potrafi czasem wyprowadzić z równowagi i pochłonąć człowieka bez reszty.  

Oczywiście dorosłość ma też swoje zalety - realizujemy swoje cele i marzenia, poznajemy ludzi, którzy sprawiają, że warto budzić się co rano.  A i co najważniejsze (z przymrużeniem oka) jakbym to powiedziała kilka lat temu z punktu widzenia dziecka: nareszcie możemy chodzić spać o której chcemy, albo nawet nie chodzimy spać w ogóle bo nie mamy po prostu czasu. Pamiętam jak zawsze po wieczorynce toczyłam bitwe na poduszki z mamą, że za nic nie pójdę spać bo wieczór przede mną, a ja muszę jeszcze tyle rzeczy zrobić - to były piękne czasy. : )

Dziś wszystko nie jest tak proste, zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy dorośli popełniamy błędy, mamy wiele słabości i za swoje czyny ponosimy pełną odpowiedzialność. Ważne jednak jest to,  aby gdzieś w tym całym "dorosłym" zamieszaniu móc usłyszeć od drugiej osoby, że jest się potrzebnym i wszystko będzie dobrze. Tym pozytywnym akcentem kończe swoje "wypociny" i pozostawiam Was ze zdjęciami autorstwa Ani (tutaj).

Pozdrawiam, Dash

BASKINKA MOHITO | RURKI H&M | NASZYJNKI INVUU | 

TOREBKA SH | SZPILKI CZASNABUTY